کتاب اوستا – نویسنده استاد ابراهیم پور داوود
کتاب اوستا: کارنامهی باستانی ایرانیان
کتاب اوستا یکی از باستانیترین و مهمترین متون ایرانی است که دربرگیرندهی اصول آیینی، اخلاقی و ادبی است. این کتاب گنجینهای از آموزههای زرتشت پیامبر باستانی ایران است که آموزههای وی در سه اصل پندار نیک، گفتار نیک، و کردار نیک تبلور یافته و به بهروزی انسان در نبرد با اهریمن جهل و دروغ و کید میپردازد. اوستا، بهعنوان یکی از معتبرترین آثار مذهبی و فرهنگی ایران، بخشهای مختلفی را در بر دارد که با فلسفه و اخلاقیات زرتشتی پیوند خورده است.
ابراهیم پورداوود، یکی از بزرگترین دانشمندان ایرانی، نقشی بیبدیل در احیای و نشر فرهنگ، زبان و ادبیات پیش از اسلام ایفا کرده است. او سالها در این زمینه پژوهشهای گستردهای انجام داد و آثار بسیاری از خود برجای گذاشت. پورداوود در تاریخ 20 بهمن 1264 خورشیدی در سبزه میدان رشت در خانوادهای علمی و فرهنگی متولد شد. پدرش حاجی داوود، بازرگان و ملاک بود و خانوادهاش در رشت به نام «داوودزاده» شهرت داشتند. او از همان ابتدا در محیطی علمی و فرهنگی رشد کرد و تأثیرات عمیقی بر رشتهی ایرانشناسی گذاشت.
چهرهی ابراهیم پورداوود همچون کتیبههای کهن ایرانی نمایانگر یک میراث فرهنگی و تاریخی عظیم بود. او در شرایطی به دنیا آمد که ایران در تنگناهای تاریخی و اجتماعی قرار داشت، اما همچنان فرزندانی چون پورداوود از دل این سرزمین برخاستند تا میراث کهن ایران را زنده نگه دارند و امید جدیدی برای ایرانیان به ارمغان بیاورند. این مرد بزرگ همچون آرشی، مرزهای دانش را در نوردید و در دل تاریخ فرهنگی ایران جانی دوباره دمید.
کتاب اوستاا به عنوان مجموعهای کهن از نوشتارها و سرودههای ایرانیان، نه تنها یک متن مذهبی است بلکه دانشنامهای بزرگ برای ایران باستان به شمار میآید. در گذشته این کتاب دارای بیست و یک نسک (کتاب) بود که اکنون در پنج بخش اصلی وجود دارد:
- یسنه: که شامل سخنان زرتشت و سرودهای گاهانی است.
- یشتها: سرودهای نیایشی و پرستشی.
- وندیداد: شامل قوانین و مقررات دینی.
- ویسپرد: بخشهایی از نیایشها و مراسم مذهبی.
- خرده اوستا: که مجموعهای از بخشهای کوچکتر و بههمپیوسته از اوستا است.
اوستا نه تنها به عنوان یک اثر مذهبی، بلکه به عنوان گنجینهای از آموزههای فرهنگی و تاریخی ایرانیان در دوران باستان باقی مانده است که همچنان در دل و ذهن ایرانیان جای دارد.
ابراهیم پورداوود: ایرانشناس برجسته و اوستاشناس
ابراهیم پورداوود، زاده ۲۰ بهمن ۱۲۶۴ در رشت و درگذشته ۲۶ آبان ۱۳۴۷ در تهران، یکی از مهمترین ایرانشناسان معاصر و متخصصان اوستاشناسی ایران بود. او نخستین مترجم فارسی اوستا، استاد برجسته فرهنگ ایران باستان و زبان اوستایی در دانشگاه تهران، و یکی از چهرههای برجسته در احیای تاریخ و فرهنگ ایران باستان به شمار میرود.
پورداوود در خانوادهای علمی و فرهنگی به دنیا آمد. در پنج یا شش سالگی، به مکتب میرزا محمدعلی رفت و تحصیلات مقدماتی خود را در مدرسه حاجی حسن رشت به مدیریت سید عبدالرحیم خلخالی ادامه داد. در دوران تحصیل، به مرثیهگویی پرداخت و بهخاطر آثارش، دوستانش او را با تخلص «لسان» میشناختند. در سن بیست سالگی (۱۲۸۴ش)، به همراه برادر و استادش به تهران رفت و در آنجا به آموختن طب قدیم پرداخت. در همین زمان بود که تحت نظارت محمدحسین خان سلطانالفلاسفه به تحصیل پرداخت.
او در سال ۱۲۸۷، پس از سفر از قم، سلطانآباد (اراک امروزی)، کرمانشاه، بغداد و حلب، به لبنان رفت و در بیروت در مدرسهٔ لوئیک به فراگرفتن زبان و ادبیات فرانسه مشغول شد. در همانجا بود که نام پورداوود را بر خود نهاد. پس از دو سال و نیم اقامت در بیروت، برای دیدار خانواده به رشت بازگشت و در شهریور ۱۲۸۹ به فرانسه سفر کرد. در فرانسه با سید محمدعلی جمالزاده آشنا شد و در دبیرستان شهر بووه نامنویسی کرد تا برای ورود به دانشکده حقوق آماده شود. سپس به تحصیل در رشته حقوق در دانشگاه پاریس پرداخت و از محضر درسهای استادانی چون شارل ژید و پلانول بهره برد.
پورداوود در سالهای بعد، با تحقیقات و پژوهشهای خود در زمینه فرهنگ و زبان ایران باستان، توانست نقش بسزایی در احیای اوستا و دیگر متون کهن ایران ایفا کند. او نه تنها در عرصه ایرانشناسی بلکه در تحکیم جایگاه زبان اوستایی در ایران و جهان نیز تاثیر شگرفی داشت. آثار و ترجمههای او تا امروز همچنان بهعنوان منابع معتبر در مطالعات ایرانشناسی مورد استفاده قرار میگیرند و به همین دلیل، میراث فرهنگی و علمی او همچنان در تاریخ ایران باقی مانده است.
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.